İtalya birbirinden bağımsız şehir devletlerinden oluşuyordu. Birbirleriyle iyi geçinmeye çalışan ancak sürekli bir yarış içinde olan bu devletler, güçlerini sanata ve edebiyata verdikleri önemle göstermeye çalışmıştır. Sanatın koruyucusu olmak Rönesans Dönemi’nde en yaygın ve önemli prestij kaynağıydı. Sanatçıları, bilim adamlarını ve yazarları desteklemek yöneticilerin kültürünün ve görgüsünün göstergesi sayılıyordu. Bu anlayış İtalyan ressam, müzisyen, heykeltıraş, mimar ve yazarlarının nicelik ve nitelik olarak büyük gelişme göstermesine zemin hazırlamıştır.