Parnasizim, şiirdeki gerçekçilik olarak adlandırılabilir. Romantik şiire tepki olarak 19. yüzyılın ikinci yarısında Fransa’da gelişmiştir. Fransa’da 1860’ta Çağdaş Parnas adlı şiir dergisinin çevresinde toplanan sanatçılara Parnasyen adı verilmiştir. Parnasizm’de en belirgin özellik doğayı nesnel bir tutumla olduğu gibi yansıtma ilkesidir. Ancak Parnasizm toplum meselelerine uzak kalır. Parnasyenler, içinde bulundukları toplumun anından çok geçmişini şiire aktarmaya çalışırlar.
Parnasyenler, sanatta faydayı değil estetiği aramışlar ve şiiri yalnızca güzellik olarak görmüşlerdir. Bu güzelliği yakalayabilmek için de biçim kusursuzluğuna önem vermişlerdir. Şiiri şekil yönünden mükemmelleştirmeye çalışmışlar ve seçkinlere seslenmişlerdir. Şiiri oluşturan sözcükleri, bir kuyumcu titizliği ile seçen Parnasyenler için şiirde müzikaliteyi gerçekleştirmek çok önemlidir. Toplumsal konulardan uzak, egzotik konuları işleyen parnasyenler için konu, sadece görsel şölen yaratabilmek için bir malzemedir. Parnasizm’le birlikte, bilim ve fenle ilgili konular, felsefi düşünceler de şiire girmiştir. Parnasyenler, klasikler gibi, Yunan mitolojisine ağırlık vermekle birlikte Doğu kültürüne de açılmışlardır