Türkiye’de güncel sanat alanı 1990’lı yılların başından itibaren belirginleşmeye başlamıştır. 1970’li yıllarda Avrupa’da ortaya çıkan küratörlük pratiğinin Türkiye’ye girmiş olması, sergilerde geleneksel anlamda estetik kaygıdan ziyade kavramsallığın önemsenmesi, bu doğrultuda kalabalık grup sergilerinin gerçekleştirilmesi, 1987 yılında düzenlenmeye başlayan İstanbul Bienali’nin olgunlaşması bu döneme rastlamaktadır.