Sanatçı Merkezli Yaklaşım: Bu yaklaşım; eseri, sanatçının yaratıcılığı, dehası ve yeteneği ile ilişkilendirir. Bu yöndeki düşünceleri, sanatçının duygu ve tercihlerini merkeze alan Romantizm akımıyla birlikte değerlendirerek kuramlaştıran, Fransız düşünür Eugéne Véron’dur. 

Eser Merkezli Yaklaşım: Eseri; biçim, düzen ve kurgu ögeleriyle değerlendiren bu yaklaşımın merkezinde sanatçı değil, eser yer alır. Fransız düşünürler Saussure, Lévi-Strauss ve Barthes ile İsviçreli sanat tarihçisi Wölfflin; sanatta anlam üretiminin kaynağını biçim olarak görmüştür. ‘Biçimcilik’ olarak adlandırılan bu anlayışa göre bir sanat eserine özgünlüğünü, bireyselliğini, iç bütünlüğünü kazandıran bütün ögeler biçimseldir.

Alımlayıcı Merkezli Yaklaşım: Alımlama Estetiği’ni kuramlaştıran Iser ve Jauss gibi düşünürler; alımlayıcıyı, yaratım sürecinin çok önemli bir unsuru olarak görmüşlerdir. Günümüzün sanat anlayışı, büyük oranda alımlayıcı kuramı destekleyen örnekler sergiler. Katılımcı sanat, kamusal alanda sanat ve izleyici ilişkisi, izleyiciyi sanatın içine dâhil eden performans gösterileri bu tür üretimlerdir.

Toplum Merkezli Yaklaşım: Toplum Merkezli Yaklaşım biçimleri iki kuram çerçevesinde geliştirilmiştir. Bunlar Yansıtmacılık Kuramı ve Marksist Kuram’dır. Yansıtmacı (öykünmeci/taklitçi/mimetik) Kuram; sanatı bir yansıtma, benzetme ya da taklit olarak
görür. Görüngüler dünyasındaki her şey, idealar dünyasındaki asıllarının yetersiz birer kopyasıdır (mimesis). 

Doğru cevap C'dir.