Saniyede 12 karelik bir görüntü akışı seyirci için hızlandırılmış hareket (fast motion) duygusu uyandırır.

Sanatçıya ve sanatçının yaşantısına yönelen Anlatımcı Kuram’ın ana kavramı, Romantizm akı­mının da önemsediği duygu kavramıdır. Kurama göre, edebî eser, sanatçının duygularının sonucu­dur. Dış dünya sanatçının gözünden, onun duygu süzgecinden geçerek aktarılır.

Güzel Sanatlar sınıflamasının ortaya çıkması 18. yüzyıla tarihlenmekle birlikte; bu sınıflamanın düşünsel temellerinin izini, sanat/zanaat ayrımının gündeme geldiği ve sanat eseri/sanatçı ilişkisinin yeni bir gözle değerlendirilmeye başlandığı Rönesans Dönemi’nden başlayarak sürmek mümkündür. Bu dönemde sanat ve sanatçı giderek bireysel ve bağımsız bir nitelik kazanmaya başlamakla birlikte yine de sanatın kurallarını koyan bir otorite vardı: Akademiler. Bu dönemde örgütlenmeye başlayan Akademiler, sanat eserlerinin niteliği açısından standartları belirleyen çok güçlü kurumlar olarak 19. yüzyıla dek etkilerini sürdürdüler.

Sanatçı Merkezli Yaklaşım: Bu yaklaşım; eseri, sanatçının yaratıcılığı, dehası ve yeteneği ile ilişkilendirir. Bu yöndeki düşünceleri, sanatçının duygu ve tercihlerini merkeze alan Romantizm akımıyla birlikte değerlendirerek kuramlaştıran, Fransız düşünür Eugéne Véron’dur. 

Eser Merkezli Yaklaşım: Eseri; biçim, düzen ve kurgu ögeleriyle değerlendiren bu yaklaşımın merkezinde sanatçı değil, eser yer alır. Fransız düşünürler Saussure, Lévi-Strauss ve Barthes ile İsviçreli sanat tarihçisi Wölfflin; sanatta anlam üretiminin kaynağını biçim olarak görmüştür. ‘Biçimcilik’ olarak adlandırılan bu anlayışa göre bir sanat eserine özgünlüğünü, bireyselliğini, iç bütünlüğünü kazandıran bütün ögeler biçimseldir.

Alımlayıcı Merkezli Yaklaşım: Alımlama Estetiği’ni kuramlaştıran Iser ve Jauss gibi düşünürler; alımlayıcıyı, yaratım sürecinin çok önemli bir unsuru olarak görmüşlerdir. Günümüzün sanat anlayışı, büyük oranda alımlayıcı kuramı destekleyen örnekler sergiler. Katılımcı sanat, kamusal alanda sanat ve izleyici ilişkisi, izleyiciyi sanatın içine dâhil eden performans gösterileri bu tür üretimlerdir.

Toplum Merkezli Yaklaşım: Toplum Merkezli Yaklaşım biçimleri iki kuram çerçevesinde geliştirilmiştir. Bunlar Yansıtmacılık Kuramı ve Marksist Kuram’dır. Yansıtmacı (öykünmeci/taklitçi/mimetik) Kuram; sanatı bir yansıtma, benzetme ya da taklit olarak
görür. Görüngüler dünyasındaki her şey, idealar dünyasındaki asıllarının yetersiz birer kopyasıdır (mimesis). 

Doğru cevap C'dir.

Yansıtma Kuramının özelliklerinden bazıları şunlardır:

I-Kökeni Platon ve Aristoteles'e dayanmaktadır.

II-Sanatın dünyaya ayna tutmak olduğu düşünülmektedir.

III-Platon sanatın olumsuz etkilerine odaklanırken, Aristoteles olumlu etkilerine odaklanmıştır.

IV-18. yüzyıl ortalarına kadar sanatı etkilemiştir.

Roma Dönemi’nde sanat hakkındaki düşünceler incelendiğinde daha çok sanatın topluma karşı görevi ve sanat teknikleri üzerinde durulduğu görülür. Sanat
kuramı yöntem bilgisi verirken, sanat Roma toplumunun günlük ihtiyaç ve beklentilerine cevap vermeye çalışır. Antik Yunan felsefesi ve tiyatrosunun
ele aldığı varlığın gerçek nedeni, insanın evrenle ilişkisi gibi felsefi, soyut konular yerine insanın bu dünyadaki yaşam biçimi gibi somut durumlar üzerinde
durulur. Bundan dolayı Roma Dönemi’nde tiyatro sanatında öne çıkan yaklaşım oyun yazma tekniği ve tiyatronun ahlaki eğiticiliği konularını içerir.
Roma, M.Ö. 146 yılında Yunanistan’ı ele geçirdikten sonra Yunan sanatı ve tiyatrosu ile tanışır. Yunanistan’da olduğu gibi Roma’da da tiyatro
gösterileri dinî festivallerin ve şenliklerin bir parçası olarak sunulurdu. Ancak Yunan toplumunda sadece Tanrı Dionysos’u onurlandırmak için yapılan
şenliklerde sunulan oyunlar, Roma’da birçok farklı tanrıyı onurlandırmak için yapılırdı. Tragedya ve komedyalar bu şenliklere bağlı Ludi’de gösterilirdi.
Roma Dönemi tiyatro sanatını anlamak için Roma tarihini iyi anlamak gerekir. Roma tarihi farklı iki dönemden oluşur. I. Dönem, M.Ö. 509-27 yıllarını kapsayan Cumhuriyet Dönemi’dir. Roma, Cumhuriyet Dönemi’nde dünya gücü hâline gelir.
En önemli özelliği Roma toplumunun yasaya ve düzene sadakat, şeref, dayanıklılık, askerî disiplin, ekonomi, aile ve düzene bağlılık gibi erdemlere sıkı sıkıya bağlı yaşadığı bir dönem olmasıdır. Tiyatro sanatı bu dönemde en etkili yapıtlarını verir. II. Dönem ise M.Ö. 27- M.S. 476 yıllarını kapsayan İmparatorluk
Dönemi’dir. Bu dönemde güç senatörlerden imparatora geçer. Toplum bağlı olduğu erdemlerle yaşamaktan uzaklaşır. Buna bağlı olarak İmparatorluk
Dönemi’nde oyunlar, ahlaki eğitici olma ilkesinden uzaklaşarak daha eğlence odaklı, halkın boş vakitlerini dolduracak, her türlü heyecanı uyandıracak teatral etkinliğe dönüşür. Roma toplumu kısa komik oyunlar, dans, şarkı, hokkabazlık, ip cambazlığı, akrobatik gösteriler, hayvan dövüşü, gladyatör yarışları, su balesi, deniz savaşları gösterilerini tercih eder.

Tragedya ve satir oyunları gibi komedya da Atina’da gelişmiştir. Komedya, Kent Dionysiası şenliği yarışmalarında tragedyaların oynanmasından yaklaşık elli yıl sonra (M.Ö. 487-486) kendine yer bulmuştur. Yunanca komos, ‘halk, cümbüş, curcuna’ anlamına gelir. Doğru cevap B'dir.

Ahar; Kâğıdın yüzeyine, kolay yazı yazabilmek için, sürülen ve nişasta, şap ve yumurta akından yapılan bir madde. Kâğıdın sağlam ve kullanışlı hâle getirilmesi için bu maddenin sürülmesi nedeniyle böyle işlem görmüş kâğıtlara aharlı kâğıt, yapılan işleme de kâğıdı aharlamak denir. Doğru cevap a'dır.

Espas; mekan, boşluk ya da alan olarak da adlandırılır. 

Orta Çağ’ın başlarında çoğu dinî eser, ortak (anonim) olarak yapılmıştır.

Bu dönemde bireysel çıkışların yanı sıra pop sanat, yeni gerçekçilik, kavramsal sanat, minimal sanat, happening, fluxus, beden sanatı, performans, video sanatı, arazi sanatı, arte povera, hiperrealizm, gibi akımlar da etkin olmuştur. Doğru cevap D' dir.

Yaratıcı imgelem, imgeler arasında başkalarının göremediği ilişkileri görmek ya da ilişkileri başkalarından farklı görmektir. Sanat; imgeler arasında beklenmedik, alışık olmadığımız yeni ilişkiler kurmaya çok açık bir alandır. Bu yönüyle sanat, yaratıcı imgelemin alanıdır.

Tüm sanat dalları bu kuralları paylaşsa da heykel sanatının ayırıcı özellikleri olan ve anlaşılabilmesi için en gerekli özellikler; kütle-boşluk, ışık-gölge ve doku-ritim ilişkileri olarak ele alınabilir. Doğru cevap D'dir.

Rönesans’a kadar resimlerin yapılması için en yaygın kullanılan taşınabilir yüzey materyali ise ahşap panellerdi. Ahşap panel, elde edilmesi kolay bir araç olmasına rağmen, özellikle de nemli iklim koşullarında çürümeye, çatlamaya ve bozulmaya son derece duyarlı bir materyaldi.

20. yüzyılda da vitray sanatının birçok yeni ve yaratıcı biçimi şekillendi. Henry Matisse, George Braque, Fernand Leger (1881-1955) ve Marc Chagall (1887-1985) soyut ve yarı-soyut tasarımlarıyla önceki dönemlerin geleneksel figüratif kalıplarını kırdılar. Pencereler renkli, dekoratif nesnelerden birer özgün sanat eserine dönüşmeye başladı. Doğru yanıt C’dir.

Çağdaş sanat, sanatta üretim biçimlerine, sanat ve çok kültürlülük problemlerine, çevre, insan/hüma­nizma, küreselleşme ve teknoloji gibi daha çok günümüz yaşamını etkileyen olgularla ilgilenen ve bu konu­ları sanat alanlarıyla ilişkilendiren bir hareket olarak algılanmaktadır.