15. yüzyıldan itibaren sanatçılar tuval kullanmaya başladılar. Sağlam bir ahşap çerçeveye gerilmiş kenevir, keten ya da pamuktan üretilmiş kumaşın jips ve tebeşir pigmentlerinden üretilmiş bir tür alçıyla (gesso) astarlanmasından oluşan tuvallerin boya için en ideal yüzey olduğunu keşfettiler. Her ne kadar tuvalin
keşfi 15. yüzyılla ilişkilendirilse de sanat tarihi, daha önceki dönemlerde kumaşın bir resim yüzeyi olarak kullanıldığının örneklerini gösteriyor. Örneğin, Romalı tarihçi Pliny (M.S. 24-79), Roma İmparatoru Neron’un (M.S. 37-68) tuval üzerine
yapılmış bir portresinden söz etti. İtalyanca kimi kaynaklarda da 14. yüzyılda Venedikli ressamların kumaş üzerine resim yapmayı Alman ressamlardan
öğrendiği yazılmaktadır. Tuvalin ahşap panolara göre çok daha hafif olması hızlı bir şekilde ahşap panoların yerini almasına neden oldu. Böylece tuval üzerine yapılmış büyük kompozisyonlar daha kolay taşınabiliyordu. Tuval, başlangıçta özellikle Venedik’te yaygın olarak kullanıldı. Zengin bir ticaret limanı olan Venedik’teki birçok atölyede keten ve diğer kumaşlardan yapılmış yelkenler üretiliyordu. Bu nedenle de keten Venedik’te kolay bulunabiliyordu. Venedik’in nemli iklimi ahşaptan daha dayanıklı olan tuvalin popülerleşmesini tetikledi.
Tuval, 16. yüzyıldan itibaren sadece Venedik’te değil tüm İtalya’da oradan da Avrupa’nın diğer sanat merkezlerinde hızlı bir biçimde yağlı boya için en çok tercih edilen yüzey hâline geldi.