Tevakkuf  adı  verilen  bu  yöntem, müşkil bir meselede tercihi zorunlu kılan sebepler; naklî ve aklî deliller olmadıkça hemen sonuca ulaşma yerine, başka delil ve karine aramak, bulunmaması hâlinde de durmak, çekimser kalmak, beklemek, görüş beyan etmemek ve kesin hükme varmamak, onun anlaşılmasını ve yorumlanmasını erteleyip zamana bırakmak demektir. Bazan, bir âyet veya hadisin mana ve maksadının anlaşılması için büyük çaba sarfedilmesine rağmen, ortaya çıkan problemin çözülmediği görülebilir. Böyle bir durum karşısında, ihtiyat gereği pek çok âlimin bir yöntem olarak tevakkufu benimsediği görülür.