Müslümanların her iki kaynağını da, ilk defa kendilerince uygulanan özel metotlarla muhafaza etmiş olmaları; Kur’ân-ı Kerîm’i, Peygamberlerinin döneminden itibaren yazı, ezber ve fiilî uygulama yoluyla koruyarak sonraki nesillere tevâtüren ulaştırmaları, hadisleri ise isnâdlı bilgiler şeklinde nakletmeleri ve sahâbe döneminden itibaren yazıya geçirmeye başlamalarıdır. Bu nedenle İslâm hukuku, hüküm çıkarmak için ilk andan itibaren temelde bu iki kaynağa başvurmuş, netice itibariyle de Müslümanların hayatlarını sadece sosyal ilişkiler açısından değil, bireysel ve ahlâkî yönleri ile de kuşatan bir fıkıh/anlama ayrıcalığına sahip olmuştur.