Aslında ahlâkî davranışların bireysel olanıyla toplumsal olanını açık ve net bir biçimde ayırt etmek pek de kolay değildir. Çünkü bu davranışların pek çoğu, bazen madalyonun iki yüzü gibi iç içe bir yapı arz ederken, bazen biri diğerine nisbetle öne çıkar. Sözgelimi bitki, hayvan gibi varlıklara karşı duyarlı ve saygılı olmak, daha ziyade bireysel bir nitelik taşırken, zararlı bir nesneyi yoldan kaldırmak, daha çok toplumsal davranış kalıplarına girmelidir. Yerleşik hayatın tercih edilmesi, Kâbe’ye yönelerek cemaat hâlinde namaz kılınması, hicretten sonra ensâr ile muhâcirler arasında kardeşlik (muâhât) tesisi, cuma namazı, oruç, hac ve kurban ibadetlerinin uygulanması, bayram günlerinin belirlenmesi, etnik kökenleri ne olursa olsun bütün Müslüman bireylerin bir bütün hâlinde toplanıp İslâm Ümmeti diye evrensel bir üst kimlikle tanınması, yolculuğa çıkan grubun içlerinden birisini emir tayini, özellikle sosyal nitelikli ihtilafların yasaklanması, İslâm’ın toplumsal karakterini gösteren örnekler arasındadır. Müslümanların birbirleri üzerindeki haklarını altı maddede özetleyen şu hadis de, söz konusu toplumsal karakteri perçinler: “Müslümanın müslüman üzerindeki hakkı altıdır: Karşılaştığın zaman selâm ver, seni dâvet ederse git, senden nasihat isterse nasihat et, aksırınca Allah’a hamdederse yerhamukellah de, hastalandığında onu ziyaret et, öldüğü zaman cenazesinin ardından git” (Müslim, Selâm, 5, hadis no: 5778).