Mani, tıpkı destan ve hatta koşma gibi bir nazım biçimi olmasının yanı sıra anonim Türk halk şiirinde yer alan konu bakımından sınırsız ve geleneksel olarak kalıplaşmış ezgilerle söylenen ve kendine has özellikleri olan ve bağımsız bir edebî türdür. Türkiye Türkleri tarafından Anadolu ve Rumeli ağızlarında “mâni” ye, “mâna”, “me’ani”, “hoyrat”, “karşı-beri” denildiği görülürken diğer Türk topluluklarında da “bayatı”, “mahnı”, “hoyrat”, “aytipa”, “aytıspa”, “kayım öleñ”,
“ülenek”, “çinik”, “çinig”, “çink”, “ş›n”, “mane”, “koşuk”, “aşule”, “tört sap”, “tahpak” gibi adlar verilmektedir.