Bazı aileler kronik hastalığı olan çocuğun akranları ile birlikte olmasını desteklemek yerine, evde kalmasını istemekte akranları ile bir arada olmasını engellemektedir. Bu nedenle kronik hastalığı olan çocuğun akran etkileşimi ile sosyal becerileri öğrenme sansı sağlıklı çocuklara göre daha az olmaktadır. Eğer kronik hastalığı olan çocuk, akran ilişkileri aracılığı ile is birliği yapmayı ve öfkesini uygun şekilde ifade etmeyi öğrenemezse, bu çocuklarda sosyal yalıtım ve yalnızlık görülür. Bazen hastalık, çocuğun yaşamındaki en önemli faktör hâline gelir ve çocuk oyun oynama gibi en doğal ihtiyacından mahrum kalabilir. Bunun yanı sıra hastalık nedeniyle belirli vücut fonksiyonlarının kontrolünü kaybeden çocuklarda aşağılık duygusu gelişebilir.