Fecr-i Âtîciler şiirinde daha önceki dönemlerden gelen bütün nazım biçimleri kullanmışlardır, Fakat özellikle serbest müstezat ve sone’yi daha çok tercih etmişlerdir. Fikret, müstezadı klasik edebiyatımızdaki biçiminden uzaklaştırmış, Cenap ise Fransız şiirinin tanıtıcı nazım şekli olan sone’yi çokça kullanmıştır. Fecr-i Âtî mensupları ise müstezadı “serbest müstezat” haline getirerek adına “nazm-ı serbest”(serbest nazım) demişlerdir.