Genç Kalemler dışında diğer seçeneklerde verilen isimler 19. Yüzyıl ikinci yarısından itibaren çıkan gazete ve dergilerin isimleridir.

Fecr-i Âtî’nin önemli temsilcilerinden Tahsin Nahit (1887-1919) de Emin Bülent gibi Fecr-i Âtî dışında herhangi bir zümreye katılmamış şairlerimizdendir. Ahmet Haşim’den sonra, bu topluluğun şiirde en başarılı ve en velut temsilcisi odur.

Fecr-i Âtî şairinin en çok işlediği temalar aşk ve tabiattır. Fakat bahsi geçen aşk insanla ilgili bir aşktır ve tanrı aşkı, vatan aşkı gibi toplumsal bir anlamı yoktur. Bu aşk hastalık derecesinde, melankolik ve platonik bir beşerî aşktır.

Fecr-i Âtîciler şiirinde daha önceki dönemlerden gelen bütün nazım biçimleri kullanmışlardır, Fakat özellikle serbest müstezat ve sone’yi daha çok tercih etmişlerdir. Fikret, müstezadı klasik edebiyatımızdaki biçiminden uzaklaştırmış, Cenap ise Fransız şiirinin tanıtıcı nazım şekli olan sone’yi çokça kullanmıştır. Fecr-i Âtî mensupları ise müstezadı “serbest müstezat” haline getirerek adına “nazm-ı serbest”(serbest nazım) demişlerdir.

İzzet Melih'in diğer romanı Sermet (1918), bir yıl sonra Pierre Loti'nin takdimiyle Fransızcaya çevrilmiştir.

Bu bir bilgi sorusudur, cevabı Tercüman-ı Ahval’dir.

Recaizâde vezin ve kafiye gibi manzum söz kayıtlarının dışında da her güzel şeyin şiire konu olabileceğini söyleyip şiiri kâinattaki güzellik hâli gibi tasavvur ederken, bu türün hudutlarını hayli genişletiyordu. Onun açtığı yolda ilerleyen Edebiyat-ı Cedideciler, duygu yoğunluğunu olabildiğince yansıtmaya en uygun tarzı keşfet¬miş oldular. Böylece "mensur şiir" veya "mensure" adını verdikleri türün ilk güzel örneklerini Halit Ziya ve Mehmet Rauf'un kalemiyle gösterdiler.

Nesl-i Âtî'nin kuvvetle vurguladığı şey taklit yerine milliliktir. Bu sadece Yeni Lisan Hareketinin değil, onun bağlı olduğu Yeni Hayat görüşünün bir parçasıdır. Yeni Hayat görüşü ise hukuk, iktisat, ahlak, felsefe, eğitim-öğretim, dil ve edebiyat gibi toplum hayatının bütün parçalarında taklit yerine yaratma ve millileşmeyi seçme felsefesidir.

II. Meşrutiyet yılları, siyasi ve ideolojik tablo bakımından hayli çeşitlidir. Bunlar; Batıcılık, Osmanlıcılık, İslâmcılık, Türkçülük, Sosyalizm, Meslek-i İçtimaî olarak sıralamak mümkündür.

A şıkkında verilen 'Fırtına' Şahabettin Süleyman'a ait bir piyestir. Mizah dergisi değildir.Doğru yanıt 'A' şıkkıdır. 

Fecr-i Âtî topluluğu şairleri Ahmet Haşim, Tahsin Nahit, Mehmet Behçet, Emin Bülent, Celâl Sahir, Fâik Âli, Fuat Köprülü, Ali Canip, Hamdullah Suphi, Fazıl Ahmet, Mehmet Ali Tevfik, İbrahim Alaattin, Abdülhak Hayri, Nevin, Ahmet Samim ve Mehmet Rüştü’dür.

Fuat Köprülü, edebiyat, tarih ve siyaset alanında pek çok eser vermiş bir bilim adamıdır. Hayatını Türklük adına yaptığı çalışmalarla geçirmiştir.

Fecr-i Âtî’nin önemli temsilcilerinden Tahsin Nahit (1887-1919)  Fecr-i Âtî dışında herhangi bir zümreye katılmamış şairlerimizdendir.Galatasaray Sultanîsinde öğrenci iken Selanik’teki Çocuk Bahçesi dergisinde “T. Nahide” imzasıyla şiirler yayımlayan Şair Tahsin Nahit’dir. 

Fecr-i Âtî’nin kurucuları  aras›nda göreceğimiz- Ahmet Haşim, Emin Bülent (Serdaroğlu), Hamdullah Suphi (Tanrıöver), İzzet Melih (Devrim), Müfit Ratip, Refik Halit (Karay), Tahsin Nahit ve herhangi bir zümre içinde olmayıp müstakil olarak edebiyat tarihimizde yer edinmiş ediplerimizden olan Abdülhak Şinasi (Hisar) gibi edebiyat heveslisi bir arkadaş grubu vardır.

Başlangıçta, Edebiyat-ı Cedide’nin tabii varisi idiler. Fakat Fecr-i Âtî mensupları, Edebiyat-ı Cedide’den sadece Cenab’ın haberdar olduğu Sembolizm’i takip etmekle yepyeni bir yola girmişlerdir. Aradaki asıl ortak nokta, sanatın başka şeylere alet edilmemesidir. Edebiyat-ı Cedide, “sanat için sanat” yapmayı gaye edinmişti. Fecr-i Âtî şairleri ise, sanatın kendi kurallarına sıkı sıkıya bağlı olmasını isterken onun duygu terbiyesi yoluyla toplum hayatındaki yerini de vurgulamışlardır.

Yusuf Ziya Ortaç Milli Edebiyatın temsilcilerindendir.

Musavver Muhit, henüz “Yeni Lisan” hareketi başlamadan önce, “Milli Edebiyat ihtiyacını" dile getirmiştir.