Fecr-i Âtî şairleri duygu yoğunluğuna önem vermişlerdir fakat Edebiyat-ı Cedide şairleri gibi “ah”, “of”, “ey!”, “heyhat” gibi nidaları çok kullanmamışlardır.

Şiirde her şey apaçık söylenmeli, yarı kapalı bir atmosfer bulunmalıdır.

Fecr-i Âtî mensubu, şiiri özellikle kelimelerle yapılmış bir musiki parçası olarak görür.

Kelime kadrosunda seçicilik vardır.

Kelimelerin milliyetine değil ses kıymetine ve anlatılmak istenen kavramı ifadedeki kudretine önem verilir.