Aslında soru kendi cevabını da içermektedir. Geçiş dönemlerinde edebiyatın sanatsal olmasından çok yol gösterici olması beklenmektedir. Böyle dönemlerde okuyucu ve yazar sanatsal kaygılardan uzaklaşarak fikirlerin karşılıklı aktarılması kaygısını taşırlar.

Yenileşme Devri Türk Edebiyatı kendi içinde 1860’tan 1876’a kadar süren Tanzimat Dönemi,  1876’dan 1908’e kadar süren I. Meşrutiyet (veya Sultan II. Abdülhamit) Dönemi,  1908’den 1922’ye kadar süren II. Meşrutiyet Dönemi ve son olarak ta 1923 ten beri süren Cumhuriyet Dönemi diye devirlere ayrılmaktadır.

Balkan Harbi’nin ikinci devresinden itibaren kurulan kadın dernekleri ise daha ziyade kadınların cephe gerisi faaliyetlerle, savaşan askere yardımcı olmalarını esas almıştır. Asker Ailelerine Yardımcı Hanımlar Cemiyeti (1915), bunun tipik örneğidir.

Edebiyat-ı Cedide, kendi devrinin siyasi ve toplumsal zeminine uygun bir edebiyat zümresidir. Fakat Fecr-i Âtî, dönemin siyasi ve toplumsal zeminine hiç de uygun olmadığı hâlde kurulabilmiştir.

Ali Süha'nın yayımlanmış eserleri şunlardır: Roman: İkin-ci Gençlik (1923). Piyes: Kaybolan Ses (1946). Aktarma oyunlar: Arlezien (1937, Alphonse Daudet'ten), Alev (1940, H. Kistemackers'ten), Bir Günün Beyliği (1941, Yvan Noeden), Okumuş Adam (1942, Eugene Labiche'den). Tercümeleri: Kibar¬lık Budalası (1937, Moliere'den), Adamcıl (1941, Moleire'den)- Tarihte Halk Tiyat¬rosu (1947, Andre Boll'dan).

Refik Halit (Karay)'in mensureleri ise kuvvetini, ruh derinliğinden değil tabiata, bilhassa küçük varlık ve eşyaya çevrilmiş sanatkârane "göz"den alır. Bundan dolayı, hep basit, "kurbağanın aşkı", "gece kandili", "uçurtmalar", "piyano aba¬jurları" gibi sıradan şeyler üzerinde durmuş; tahlil değil tasvir edici, zekice buluşları ve benzetmeleri olan mensureler yaz¬mıştır.

Büyük Duygu dergisinde “Yeni Bir Haleti Ruhiye” başlıklı yazısıyla onları alkışllayan, onlarla edebiyatımıza yeni bir ruh geldiğini söyleyen Şahabettin Süleyman oldu. Şahabettin Süleyman söz konusu yazısında Nesl-i Âtî gençlerinin eserleriyle “Edebiyatımıza Türklük hissinin hâkim kılındığını”söyleyerek onları takdir ve teşvik etti.

Fecr-i Âtî şairlerinin duygu yoğunluğuna önem vermeleri Edebiyat-ı Cedide ’den çok iltifat gören “ah”, “of”, “ey!”, “heyhat” gibi nidaları çok kullanmalarını gerekli kılmıştır.

İzzet Melih Devrim’in Milli Edebiyat Hareketinin hâkim olduğu dönemde Fecr-i Âtî tercihlerini yansıttığı eserinin adı "Sermet"dir.

II. Meşrutiyet yıllarının feminist çehresi basın alanında daha belirgindir. 1895’ten beri II. Meşrutiyet’in ilanından iki ay öncesine kadar yayımlanan Hanımlara Mahsus Gazete, kadınlara yönelik süreli yayınlarımızın en uzun ömürlüsüdür.

I. Dünya Savaşı arifesine gelindiğinde zanaatlara dayalı üretim faaliyetlerinin bir kısmının direndiği, önemli bir bölümünün ise yıkılmış olduğu, ancak bunların yerini fabrika sistemine dayalı sanayinin almadığı görülmektedir.

Fecr-i Âtî topluluğu  yayın organı olarak Servet-i Fünûn dergisi etrafında toplanmışlardır.

Fazıl Ahmed’in , Mehasin, İnci (Yeni İnci), Firuze, Süs ve daha başka dergi ve gazetelerde edebî faaliyetleri vardır.

Fecr-i Âtî mensupları arasında hikâye ve romana yönelen isimler Yakup Kadri Karaosmanoğlu, Refik Halit Karay, Şahabettin Süleyman, Cemil Süleyman Alyana-koğlu, Ali Süha Delilbaşı ve İzzet Melih Devrim'dir.

Kadınlara yönelik yayınlarda olduğu gibi rejim değişikliğinde yoğunlaşma çocuklara yönelik yayınlarda da meydana gelmiştir. II. Meşrutiyet öncesinde çocuklara yönelik yayınlar bulunmazken meşrutiyetten sonra yayınlar görülmeye başlamış ve Balkan Savaşları ile birlikte yayınların yoğunlaştığı da dikkat çekmektedir. İttihat ve Terakki'nin yayın organında çocuk edebiyatının önemine değinilmesi ve Tedrisat-ı İptidaiye Mecmuası'nda çocuklara yönelik terbiyevî-edebî metinler yazılması çağrısı aydınların bu alana yönelmesine vesile olmuştur.

a. Fecr-i Âtî şairi marazi, melankolik ve platonik, maddeden uzak bir beşerî aşkı terennüm eder.b. Fecr-i Âtî şiirindeki varlıkların hemen hepsi bir aşk unsurudur c. Bu topluluğun şiirinde mevsim ve vakit önemli bir yer tutar. ç. Tabiatın en küçük teferruatına varıncaya kadar şiire girmesi Recaizâde ile başlamış, Edebiyat-ı Cedide ile yaygınlaşmıştı. d. Sanatı “şahsî ve muhterem” kabul eden Fecr-i Âtî şairi, daima ferdî konuları işler e. Fecr-i Âtî şâiri hayallerinde daima hassasiyetin en üst seviyesin-dedir.