Kanıtsal ve biçimsel/stilistik unsurlar/özellikler de türsel iknanın özel bir çeşididir. O¨zür belirtme yöntemleri olarak tanımlanan apologia yaklaşımlarında ne tür kanıtları ne şekilde/nasıl belirtilmesi gerektiği üzerinde yoğunlaşılmaktadır. Kullanılan yöntemler: inka^r, kuvvetlendirme, farklılaştırma ve aşma/aşkınlık olarak sıralanabilir. (Ware ve Linkugal, 1973. Aktaran; Larson, 2001;62).

İnka^r da ikna edici, suçlama altında bulunduğu konuyu doğrudan inka^r etmektedir. Kuvvetlendirmede ise ikna edici bazı değerler; yardımseverlik, paylaşımcılık; cömertlik, dindarlık; çalışkanlık, gibi soyut kavramları ve ona somut olarak destek sağlayacak kişi ve grupların yardımı ile, etkilemek istediği kişi ya da kişilerin zihinlerinde iknacıya yönelik güven oluşturmaya çalışmaktadır. Farklılaştırmadaysa ikna edici mevcut olaya bambaşka bir bakış açısı getirmek için hareket etmektedir. Böylece, iknacının konumu; ona yönelik suçlamalar hakkında, ikna edilenler olaya farklı bir bakış açısıyla yaklaşmaya başlarlar. En başta betimlenen olay, iknacının bu hamlesinden sonra bambaşka bir yapıya dönüşmüştür. İkna edilenler, hikayenin tamamını bilemediklerinden dolayı; tamamen şüphe içinde kalırlar. Bu durumda; ortama sunulan bilgilerin niteliği önem taşır. Başka bir ihtimal de, şüphe içinde kalan kişilerin; en baştaki tutumlarında diretmeleri; yeni bilgileri reddetmek şeklinde bir yaklaşımı benimseyebilecekleri gibi çekimser bir tavır takınarak etkilenmeye daha açık bir konuma gelirler. Aşkınlıktaysa, ikna edici var olan olayı; olayın daha da ötesine taşımaktadır. İkna edilenlerin dikkati daha büyük ve daha soylu bir noktaya taşınmaya çalışılır. Bir cinayeti, hırsızlığı; aile bütünlüğü; kutsal değerlerin korunması; ülke bütünlüğü, vb. konulara taşındığı pek çok duruma; gazetelerde, haber sitelerinde rastlanabilmektedir.