Feminist medya çalışmalarının yukarıda anlatılan kültürel çalışmalar ile nasıl yakın bir ilişki içinde olduklarının da altını çizmiştir. Hiç kuşkusuz feminist akademik alan politiktir. Başından itibaren akademik alan ile pratik alan arasında keskin bir çizgi olmamıştır. Medyanın feminist bir değerlendirmesi kuram, siyaset ve eylem arısındaki karşılıklı ilişkiyi zorunlu kılmaktadır. van Zoonen gibi diğer bazı araştırmacılar feminist medya çalışmalarını üç ideolojik konum içinde sınıflandırmaktadır: Liberal Feminizm, Radikal Feminizm ve Sosyalist Feminizm. Kuşkusuz bunun dışında farklı bir sınıflandırmalar yapmak da mümkündür. Ancak burada üç yaklaşımdan söz etmek yeterince fikir verecektir.

Radikal Feminizm: Bu yaklaşımda kadınların erkekler tarafından tahakküm altına alması ataerki kavramı ile açıklanmaya çalışılmıştır. Kate Millet, aile kurumunu ataerkil düzeni meşrulaştırmanın bir aracı olarak gördüğü için karşı çıkar. Bu anlamda aile kurumu sadece kadınların erkeklere hizmet etmesini ve bunu da ideolojik olarak meşrulaştırmasını sağladığı için radikal feministlerin şiddetli eleştirisine maruz kalmıştır. Ancak feminist literatüre önemli kavramlar ve katkılar sağlamışlardır. Radikal feministler kadınlara tecavüzü, cinsel şiddeti, dayak, zina ve pornografi, kadın ticareti gibi daha önce kişisel olarak görülen sorunlar politikleştirilerek kamusal alanda teşhir edilmesi bir politika olarak benimsenmiştir. Radikal feministler kadınları ayrı bir sınıf olarak görme konusunda kendilerini sosyalist feministlerden de ayırırlar. Radikal feminist medya stratejileri ise kuşkusuz kadınların kendi medyasına sahip olmasını gerektirmektedir. Radikal feministler kadınların yönettiği bir medyada hiyerarşi olmayacağını; hiyerarşi sadece eril yapılanmanın bir sapkınlığı olarak görmektedirler. Bununla birlikte radikal feminizmin birçok kavramı diğer feminist yaklaşımlar tarafından verimli bir şekilde kullanılmıştır.