Yakınsal gelişim alanına benzer bir durum daha sonraki yıllarda Bruner tarafından iskele modeli olarak tekrar tanımlanmıştır. İskele modeli adını in­şaatlarda boya ya da sıva yapmak için kurulan ve her katın işi tamamlandıktan sonra bir üst kata geçmeyi ve iş bittiğinde teker teker geri toplamayı gerektiren iskeleden gelmektedir. Buradan yola çıkan Bruner, çocuğun bilişsel yeterliliğini bir üst seviyeye yükselt­mek için yetişkinin iskele görevi görebileceğini or­taya koymuştur. İskele ilk önce en düşük seviyeye kurularak, kendisine verilen görevi nasıl yapacağını bilmeyen çocuğa maksimum yardım verilir. Çocu­ğun hali hazırdaki bilgi ve becerilerinden yola çıkan yetişkin görevi küçük adımlara böler ve teker teker çocuğa anlatır, gösterir, model olur, ipucu verir ve onu kendi başına etkinliği yapması için cesaret­lendirir. Çocuk görevi gerçekleştirmek için gerekli adımları öğrendikçe yetişkin, yardımlarını (iskele­sini) aşamalı olarak geri çeker. Burada, yetişkinin yardımını, desteğini çocuğu değişen ve gelişen biliş­sel becerisine göre en uygun şekilde ayarlayabilmesi önemlidir (Maviş, 2005). İskele modelinde çocuğu desteklemek için kullanılan yöntemler model olma, yönerge verme, soru sorma, görevi yapılandırma ya da parçalara bölme, geri dönüt verme, cesaretlendir­me ve desteğin giderek azaltılmasıdır. İskele modeli özellikle eğitim alanında okuma yazma becerilerinin kazandırılmasında sıklıkla kullanılmaktadır. Ço­cuklar okula ilk başladıklarında yazmayı bir anda öğrenemezler. Bu yüzden yazı yazma becerisi çocu­ğun yapabileceği etkinliklerden başlayıp adım adım ilerlenerek öğretilebilir. Örneğin önce dikey ve ya­tay çizgiler çizme, sonra yuvarlaklar, sonra bunları birleştirerek harfleri oluşturma, daha sonra harfleri birleştirerek sözcükler şeklinde ilerlenebilir.