Ridde olaylarında Medine yönetimine isyan edenlerin bir kısmı sahte peygamberlerin (mütenebbî) etrafında toplanıp tamamen Müslümanlık dairesi dışına çıkarlarken (irtidat), diğer bazıları ise İslâm üzere kalacaklarını, ancak zekât vermeyeceklerini ilân etmişlerdir. özellikle toplu olarak İslâm’a giren ve merkezden çok uzaklarda yaşayan kabilelerin bir çoğunda, İslâm dinini özümseme ve gerçek anlamda inanma hâli ortaya çıkmamıştır. Üstelik bu kabileler İslâm’a yeni girdikleri için, eski putperestlik inanç ve alışkanlıklarını da bütünüyle terk edememişlerdir. Bunun doğal bir sonucu olarak Hz. Peygamber’in vefatıyla birlikte Müslümanlıktan kolaylıkla ayrılıp kendi içlerinden çıkan sahte peygamberlerin peşine düşmüşlerdir.

Ridde olaylarında etkin olan siyasî sebepten asıl kastedilen şey, kabilecilik düşüncesi, yani asabiyetidir. Arap Yarımadası’ndaki kabileler başlangıçtan beri siyasî bağımsızlık içinde yaşamışlar, hiçbir dönemde başka milletlerin hegemonyası altına girmemişlerdir. Mekke’nin fethinden sonra ise gönüllü veya gönülsüz Müslümanların siyasî birliğine boyun eğmek durumunda kalmışlardır. Sağlığında Hz. Peygamber’e bağlılıklarını sürdüren bu kabileler, onun vefatından sonra biatı kişisel bir anlaşma kabul ederek yeni halîfe seçilen Hz. Ebû Bekir’in otoritesini tanımak istememişler, kabilelerinin istiklâli adına yönetime karşı isyan başlatmışlardır.