Peygamber Efendimiz Fa^tıma’yı çok sever, kendisi henüz altı yaşındayken kaybettiği annesinin hasretini onunla gidermeye çalışırdı. Bu sebeple Fa^tıma “U¨mmü ebi^ha^” (babasının annesi) diye de anılmaktadır.

Ayrıca “beyaz,parlak ve aydınlık yüzlü kadın” anlamında Zehra^, “iffetli ve namuslu kadın” anlamında Betu^l lakaplarıyla da bilinir.