Sokrates ölümü bizzat kendisi yeğlemiştir. Ne susmak ve Atina’yı terk etmek ne de kaçmak ona göre değildir. Sonuçta, neyse o olur. Sokrates olarak kalmayı seçer. Kendisine sadık kalır. Dingin ve korkusuzca ölmeyi tercih eder (Hackforth, 1933, s. 272). Bu ölüm düşünce tarihi içinde çokça konuşulmuştur. Her seferinde, düşünce ile eylemin uyumluluğunun en çarpıcı örnekleri arasında gösterilmiştir.