Bir şey aynı anda iki zıt sıfatı taşıyabilir. Başka bir deyişle, iki zıt özellik bir araya gelerek bir bütünlük oluşturabilir. Örneğin ben bir kişi olarak sizlerden farklıyım. Ben, kendim, bir bütünüm ama kendi bedenim de sağ-sol; alt-üst gibi birbirinin zıddı olan parçalardan oluşuyor. Demek ki zıtlar bir araya gelerek bir bütün oluşturabiliyor (Platon, 1997, s. 6-7). Bu fikir (diyalektik, yani zıtların bir araya gelerek bütün oluşturması düşüncesi) Platon ontolojisinde önemli bir yer tutar. Platon düşüncesinde “gerçek varlık” ile “oluş” (yahut maddi varlık) birbirinden farklıdır. Bu ikisi arasındaki farkı anlamak için Platon’un temel düşüncelerinden birini hatırlamak gerek: Platon’a göre, duyularımıza konu olan şeylerle formlar dünyasındaki şeyler birbirinden mahiyet itibariyle farklıdır. Formlar dünyasındaki şeyler bilgiye (episteme) konu olurken, fenomenler (phainomena) dünyasındaki şeyler kanaatlere (doxa) konu olurlar. Platon’un epistemolojik düşüncesindeki bu ayrım, ontoloji anlayışında da benzer bir şekilde yer alır: Formlar dünyasındaki varlıklar gerçek varlıklardır. Oysa fenomenler dünyasındaki varlıklar, formlar dünyasındaki gerçek varlıkların duyularımıza konu olan basit yansımalarıdır. Verilen tüm öncüller doğru olduğundan doğru cevap E'dir.