Sakatlığın tıbbi modeli, çok genel olarak, sakatlığın tıbbı ilgilendiren bir patoloji olarak görülmesini ve tamamen bireysel bir olgu şeklinde sınırlandırılmasını ifade eder. Aşağıda özetlenecek olan bir dizi tarihsel gelişmenin sonucunda, daha önceleri ahlâki ya da dini temsiller üzerinden anlamlandırılan sakatlık, modern dönemde bireysel bir patoloji olarak görülmeye başlandı. Bir patoloji olarak görüldüğü için de iyileştirilmesi/onarılması/ tedavi edilmesi gereken bir olgu, dolayısıyla 19. yüzyılda ortaya çıkan bir meslek ve kurum olarak tıbbın teşhis ve tedavi nesnesi hâline geldi. Thomas, biyotıbbın daima bedensel ve zihinsel açıdan toplumun kabul ettiği normlardan sapanlara odaklandığını ifade eder. Biyotıp yeti yitimlerine onlardan sakınma, onları yok etme, sınıflandırma ve tedavi etme temelinde yaklaşır. Ancak özellikle kronik ve dejeneratif hastalıklarda tıbbın yapabileceği pek bir şey olmadığı artık kabul edilmiştir ve tıp, bu yüzden, yeni tedaviler için gözünü genetik bilimlerine dikmiştir.