Yoksulluğun küreselleşmesi, küreselleşmenin ekonomik boyutu ile yakından ilişkilidir ancak sadece ekonomik bir sorun değildir. Zira küresel çapta uygulanan neo-liberal ekonomik programlar “azgelişmiş ülkeler ile “gelişmiş” ülkeler arasındaki uçurumu derinleştirirken, gündelik hayattan politikaya uzanan bir takım başka sorunları da beraberinde getirmiştir. Kırılgan bir ekonomisi olan ve borç yükü altında yaşayan ülkelerde bir yandan baskıcı rejimler ve uygulamalar artmakta; en temel insan hakları ihlâl edilmektedir. Öte yandan baskıcı rejimlerde, ekonomi temelli talepler politik taleplerle birleştiğinde, devletler daha sert önlemler almaktadır. Daha sert önlemlerin alınması, en temel taleplerin bile kuşkuyla karşılanmasına neden olmakta ve baskının artmasıyla ülke içi demokrasi gerilemektedir. Göçmen ve mülteci nüfusunun dünyanın her yerinde artması yabancı düşmanlığı ve ırkçılığı da artırmakta, dayanışma ağlarının zedelendiği toplumlarda insanlar en temel güven duygularını yitirmektedir. Hemen belirtilmelidir ki “üçüncü dünya” ülkelerinde yoksulluk tanımını gelirden yola çıkarak yapmak, güvenilir ve işe yarar verilerin eksikliği yüzünden zordur. Daha önemlisi kayıt dışı gelir düzenli değildir ve bu gelir konut, bakım gibi parasal olmayan hizmetlerin transferiyle tamamlanabilmektedir. Ancak yoksulluk “üçüncü dünya” ülkelerinde temel ihtiyaçların ya hiç karşılanamadığı ya da yeterince karşılanamadığı toplumsal bir mahrumiyet olarak belirmektedir