İslâm çevre ahlâkına geçmeden Batı çevre etiği kuramlarına kısaca
değinmekte yarar vardır. Batı düşüncesi, çevre etiğinde henüz çok büyük
kuramlar geliştirmiş değildir. Derin ekoloji (deep ecology) ya da
canlımerkezli (biocentric) etik denilen yaklaşım ile yüzeysel ekoloji (shallow
ecology) ya da insanmerkezli (anthropocentric) koruma etiği (conservation
ethics) denilen yaklaşım, en yaygın kuramlardan ikisidir. Derin ekoloji
yanlıları daha radikal görüşleri savunurken, koruma etiği yanlıları daha ılımlı
ya da yüzeysel görüşleri savunmaktadırlar. Örneğin yüzeysel ekolojiye göre,
bitki ve hayvan türleri gibi doğal çeşitlilik insanın kullanabileceği bir kaynak
olarak yararlı görülürken ve korunması gerektiği savunulurken, derin
ekolojiye göre doğal çeşitliliğin her bir öğesinin insana sağladığı yarardan
bağımsız olarak kendi özsel değeri vardır ve onlar bundan dolayı korunmalıdır. Yine örneğin çevre kirliliği, yüzeysel ekolojiye göre, ekonomik büyümeyi tehdit ediyorsa azaltılmalıdır; oysa derin ekolojiye göre, çevre kirliliğinin azaltılması ekonomik büyümeden daha önce gelir ve buna bakılmaksızın azaltılmalıdır. Keza, kaynak kavramı, birincilere göre, insanlar için kaynak, ikincilere göre ise, bütün canlılar için kaynak anlamına gelmektedir.