Muaviye b. Ebî Süfyan ile başlayan ve Ümeyyeoğullarına dayandığı için de Emevi Devleti adını alan bu süreçle birlikte İslâm tarihinde yeni bir dönem başlar. Ülkenin başkenti Şam’a taşınmış, Muaviye kendinden önceki halifelerin genellikle kullandığı emîru’l-mü’minîn veya söylenmesine izin verdikleri halifetü Resûlillah yerine halifetullah (Allah’ın halifesi) sıfatını kullanmaya başlamıştır. Muaviye, Hz. Hasan ile yaptığı anlaşmada kendisinden sonra halifeyi şuranın seçmesini öngören maddeye uymamış ve oğlu Yezid’i veliaht tayin etmiştir. Sadece tayinle de yetinmemiş, Arap dâhilerinden biri olan danışmanı Mugire b. Şu’be’nin de katkılarıyla, Yezid’in halifeliğini sağlama almak için, muhatabın durumuna göre bazen ikna ederek iyilikle bazen de tehdit ederek zorla bizzat kendisi oğluna biat almıştır. Bu uygulamasıyla Muaviye, hilâfetin özünde büyük değişiklik yaparak verâset sistemini getirmiştir. Böylece hilâfet, babadan oğula veya hanedanın bir başka üyesine intikal eder duruma gelmiş ve saltanata dönüşmüştür. Bir başka ifadeyle, devlet Emevilerin siyasî mülkü haline gelmiştir.