Yönetişimin erken dönem kuramcıları arasında yer alan Kooiman, Rosenau, Rhodes ve Stoker, yönetimde ortaya çıkan çok aktörlü yapının yönetişim yaklaşımını zorunlu olarak gündeme getirdiğini belirtmektedirler. Bu kuramcılar, yönetişimi, kamu–özel, devlet–devlet dışı, ulusal–uluslararası kurum ve pratikler tarafından gerçekleştirilen bir iş- lev olarak tanımlamakta ve bunların arasındaki yeni etkileşimsel ilişkilerin gelişimini kavramsallaştırmada kullanmaktadırlar. Bu kuramcılar, yönetmenin artık ulusal yönetimlerle sınırlanamayacağını ve dolayısıyla, devletin rolünün de yeniden tanımlanması gerektiğini, hizmet üretimine dâhil olan kamu, özel ve sivil toplum kuruluşlarından oluşan çoklu aktörler arasında koordinasyon ve işbirliğinin sağlanması gerektiğini ifade etmektedirler. Bir başka deyişle, devletin hizmet üretimi ve yönetim (düzenleme yapma, karar alma ve uygulama) konusunda tek belirleyici olduğu bir düzenden çok aktörlü bir düzene geçiş öngörmektedirler (Kalfa ve Ataay, 2008: 235). Yani; bu yeni modelde, devletin sivil toplum ve sermaye kesimi için gerekli koşulları yaratan ve bu koşulların oluşturulmasını kolaylaştıran bir “katalizör” rolünü oynadığına ve ayrıca toplumu yönlendirmek açısından sorumluluk dengesinin devletten özel sektöre ve sivil topluma kayması gerektiğine işaret edilmektedir. Doğru cevap A'dır.