İnsanlık tarihinde çok eski çağlardan beri biyolojik silahlar kullanılmaktadır. Tarihte bilinen en eski BSA kullanımı M.Ö. 14. yy’a dayanmaktadır. Hititler tarafından bulaşıcı hastalığa yakalanmış insan ve hayvanların düşman bölgesine gönderilerek bugün Tularemi olarak bilinen hastalık ile salgın oluşturmak amaçlanmıştır. M.Ö. 6. yy’da Asurlular tarafından çavdarmahmuzu (rye ergot) kullanılarak düşmanlarının içme suları zehirli hâle getirilmiştir. Aynı dönemde Yunan general Solon tarafından ‘hellebore’ adlı bitki (müshil olarak kullanılan bir ot türü), kuşatma boyunca Kirra’nın su kaynaklarını zehirlemek amacıyla kullanılmıştır. Tarihte veba ve çiçek hastalığını da içeren birçok farklı hastalık etkeni BSA olarak kullanılmıştır. Hastalıklı doku veya organ parçalarının mancınıklarla düşmana fırlatılması da tarihteki biyolojik silahın ilk örneğidir (Şekil 2.1). Yine Güney Amerika’da yerliler, çeşitli bitkilerden ve hayvanlardan elde ettikleri biyolojik toksinleri, mızrak ve okların ucuna sürmek suretiyle biyolojik
silah örneklerini kullanmışlardır. Aynı yerliler mızrak ve oklarının ucunu dışkıya ya da çürümüş ete batırmak suretiyle kullanmışlardır. Spartalılarla Atinalılar arasında 27 yıl süren Peleponez Savaşları ise çıkan tifüs salgını ile sona ermiştir. Bu asırda Kartacalılar tarafından da uyuşturucu etkisi olan içeceklerin, zehirli hayvan ve bitkilerin kullanıldığı bilinmektedir. M.Ö. 184 yılında Hannibal ve Yunan Kralı Eumenes arasındaki deniz savaşında, Hannibal’in denizcileri tarafından Yunan gemi güvertelerine içi zehirli yılanlarla dolu testiler atılmıştır. Kral Barborosa tarafından 1155 yılında, İtalya Tortona’daki su kaynakları insan cesetleri ile kontamine edilmiştir.