Henry Lefebre’ye göre, mekânı deneyimlemenin üç unsuru vardır: algılanan, tasarlanan ve yaşanan. Mekânsal deneyimin bu üç unsurunu mekânsal pratik (algılanan mekân), mekân temsilleri (tasarlanan mekân) temsili mekânlar (yaşanan mekânlar) olarak kavramsallaştırır. Mekânsal pratik (algılanan mekan) günlük yaşam içinde ampirik olarak görebileceğimiz ve deneyimlediğimiz mekânla ilgilidir. Mekân temsilleri (tasarlanan mekân) uzmanların, planlamacıların, teknokratların, sosyal mühendislerin mekânıdır çünkü onların tasavvur ettiği mekânlardır. Mekân temsilleri bir toplumda yani bir üretim tarzında egemen olan mekândır, soyut mekândır. Banliyöler, geçimleri kent merkezine bağımlı konforlu ve orta sınıf yaşam tarzını ifade eden lüks küçük konutlardan oluşmuş kentsel mekânlarıdır. Robert Ezra Park’a ait olan biyotik düzey kavramı ise, insanların yaşaması için gerekli olan kentin kıt kaynakları ifade etmektedir.