Osmanlı’da devletin dışında özerk bir sivil toplumun varlığından söz edebilmek mümkün değildir. Artık değere el koyan aşırı merkezileşmiş devlet yapısı, bir yandan sivil toplumun gelişimini engellerken, diğer yandan yerel güçlerin gelişmesine ve kendisini temsil etmesine ket vurmuştur. Heper (1989:3), bu tür bir anlayışı şöyle özetlemektedir: “Osmanlı-Türk siyasal yapısında, çevre merkezce tamamen boyunduruk altına alınmıştı. Osmanlı klasik çağında (1300-1600) merkez siyasal yapının normlarını, yani adaleti, herkesin yerini yurdunu
belirlemeyi ve kullarını korumayı kendisi belirliyordu. Batı’daki feodalizmin tersine, Osmanlı patrimonyalizminde, yerel güçler yaygın siyasaltopraksal özerkliğe sahip olmadılar. Osmanlı sisteminde özgür şehirler de yoktu.”