Dünyada kent kimliğini oluşturan korunması gerekli olan doku ve yapıları korumanın önemi ile kent planlamanın gelişiminin, amaçlarının tartışılması aynı
döneme rastlamaktadır. Kentsel korumanın kent planlama ile ilişkisinin önemini
vurgulamak adına bu önemli bir tespittir.
Özellikle Avrupa’da II. Dünya Savaşı sonrasında yakılıp yıkılan kentlerin yeniden
düzenlenmesi, yeniden inşa edilmesi sırasında koruma (anıtsal yapı ölçeğinde
ağırlık kazansa da) kentsel ölçekte ele alınmıştır.
Ülkemizde ise Osmanlı Devleti zamanında tek yapı ölçeğinde koruma adına
birkaç önemli girişimde bulunulsa da Cumhuriyet Dönemi’nde doğal ve kültürel
varlıkları korumak için yasal düzenlemeler yapılsa da yapılan yasal düzenlemelerin hayata geçirilmesi, uygulamaların yapılması her zaman sorunlu olmuştur. Kültür Varlıklarının korunması konusunda uluslararası anlaşmaların en önemlilerinden olan UNESCO sözleşmesinin 1982 yılında, Avrupa Mimari Mirasının Korunması Sözleşmesi4nin 1989 yılında imzalanmış olması bu konudaki geç kalınmışlığı açıklayabilir.
Kentsel korumanın diğer ünitelerde ayrıntılı olarak açıklanan yasal, yönetsel
boyutlarına değinmeden ancak yasaların ele alınış biçimlerini örnekleyerek ve
kamuoyunun yaklaşımlarını bir yana bırakarak, korumanın kültürel boyutunun
kenti yönetenler tarafından nasıl ele alındığı ortaya konulduğunda Türkiye’de koruma konusunun bulunduğu düzey hakkında fikir sahibi olunabilir.
1986 yılında Türkiye’de kentsel sit alanı olarak belirlenen 105 kentsel sit alanının 26’sının koruma amaçlı imar planının onaylanmış olması ve bu sayının 1990 yılında 36’ya çıkmış olması kentsel koruma konusundaki durumu gözler önüne sermektedir.