Kültür varlıkları ve mimari miras konusunda, dünyada gözlenen hızlı gelişme
ve değişimlerin, 1970’li yıllarda bizim ülkemizi de etkilemeye başladığı ve korumada çağdaş yaklaşımların benimsendiğini görmekteyiz. Bu dönemin bir başka özelliği, koruma (tescil) kararları ile kullanım haklarına kısıtlama getirirken mülk sahiplerine, parasal destek sağlanması yolu ile araştırmaların başlamış olmasıdır. Bunun ilk uygulaması da 17.7.1972 tarih ve 1610 sayılı yasa ile tarihî eserlere vergi indiriminin sağlanmasıdır (Madde 30). Koruma ölçeğinin tek eserden kent ölçeğine genişlemesi ile 25.4.1973 tarih ve 1710 sayılı Eski Eserler Kanunu’nun kabul edilmiştir. Kanun’un, 1. maddesi ise “sit” leri taşınmaz eski eserler arasında saymış, 3.maddesinde bütün taşınır ve taşınmaz eski eserlerin Devletin Malı olduğunu bildirmiştir. Ancak 1710 sayılı yasa sit kavramı ve anıt ağaç korumasını getirmiş ise de diğer maddeleri büyük ölçüde Asar-ı Atika Nizamnanesi anlayışını yansıtmış, taşınmaz kültür varlıklarının da korunmasına olanak vermesine karşın, adı dahi Eski Eserler Yasası olarak kalmıştır. Oysa eski eser kavramı, çok daha geniş bir perspektife sahip taşınmaz kültür varlığı kavramının küçük bir bölümüdür.