1860’ların sonundan itibaren gündeme getirilecek ‘asarı atika mevzuatı’ (eski eserler hukuku), Devletin giderek arsızlaşan Avrupa kökenli ‘kültürel talan’a karşı kendini korumayı amaçlayan ve içgüdüsel olarak aldığı tavırların ve “meşru müdafaa” nın sonucudur. Bu müdafaa ise arkeolojik kazı konusunda biçimlenmeye başlamıştır. Aslında İmparatorluğun yasal olarak haberli olduğu kazı i şlemleri sonucunda bulunan eserlerin ülke dışına çıkmasına engel olamayışını, sadece yabancıların yasadışı davranışlarında aramaya çalışmak da çok safça bir yaklaşım olacaktır.

İmparatorluğun doğrudan eski eserle ilgili ilk yasa düzenlemesi olan 13 Kasım 1869 tarihli Asarı Atika Nizamnamesi 8 maddeden oluşmaktadır.