Yapılar, toplumun belli bir gereksinmesini karşıladıkları sürece daha özenle bakılır ve korunur. Her toplumda olduğu gibi Osmanlı toplumunda da yapının kullanılma şansı ve çeşitli sektörler için sağladığı yararlar önem taşır. Cami ve mescitlerin onarımının öncelik taşımasındaki etkenlerden bir tanesi de hizmetin Tanrı buyruğu olmasının yanısıra halkın ibadet gereksinmelerinin karşılanmasına ilişkin yakınmalardır..

Osmanlı toplumunun özellikle kendilerinden önceki kültürlerin verilerine karşı takındıkları kimi olumsuz tavırlarda bir kasıt öğesi olmadığı söylenebilir. Gerek tahribat gerekse onarımla ilgili çeşitli davranışlar, Osmanlının yapıya bir “kültür varlığı” olarak değil, bir “obje” olarak baktığını doğrular.