İletişimin birinci işlevi bilgi ya da enformasyon aktarmaktır. Birçok kültürde iletişimin bu işlevi diğerlerine göre üstün tutulur ve iletişimin temel amacı nesnel anlam aktarımını sağlamak olarak görülür. Bu kültürlerin üyeleri iletişim sürecine katıldıklarında iletilerin içeriklerini düz anlamlarıyla algılama ve anlamlandırma eğilimindedir. İletilerin büyük çoğunluğu sözlüdür. İmalar, kinayeler ve anlam kaydırma yoluyla herhangi bir anlam aktarımı hoş karşılanmaz. Onlar için önemli olan, anlamın en kısa, kolay ve yanlış anlamaya meydan vermeyecek şekilde, aktarılmasıdır. İletileri içeriklerine göre değil de gönderildikleri kanallara, gönderiliş tarzlarına göre anlamlandırma eğiliminde olan kültürlerin üyeleri de bu yüzden onları soğuk, espriden yoksun, düz ve sert insanlar olarak değerlendirir. İletişim davranışlarının ikinci işlevi, istemli de olsa istem dışı da olsa sosyal ilişkileri etkilemektir. İnsanlar arasında var olan ilişkileri sürdürmek, geliştirmek ya da kesmek yanında yeni ilişkiler kurmak bu işlevlerden bir tanesidir. Yeni ilişki kurmaya ya da var olanı sürdürmeye yönelik iletişim davranışlarında çoğu zaman ileti içeriğinin bir önemi yoktur. İletişim davranışlarının üçüncü işlevi yararcı işlevdir. Birçok iletişim girişiminde amaç, belirli bir içeriği, olayı ifade etmekten çok, “niyet”i aktarmak, istenilir tepki ve davranış değişikliği gerçekleştirmeye çalışmaktan ibarettir. İletişimin dördüncü işlevi, zihni ve psikolojik süreçlerle ilgili olan öznel ve duygusal işlevidir. Protestanlığın egemen olduğu kültürlerde ve Uzak Doğu kültürlerinde yasaklanmış ve tabulaştırılmış olsa da birçok kültürde iletişimin “duygusal işlev”i etkileşim sürecinde önemli rol oynamaktadır.