Utanma kültürü başkalarının algılarına önem vermektedir.

İletişimin birinci işlevi bilgi ya da enformasyon aktarmaktır. Birçok kültürde iletişimin bu işlevi diğerlerine göre üstün tutulur ve iletişimin temel amacı nesnel anlam aktarımını sağlamak olarak görülür. Bu kültürlerin üyeleri iletişim sürecine katıldıklarında iletilerin içeriklerini düz anlamlarıyla algılama ve anlamlandırma eğilimindedir. İletilerin büyük çoğunluğu sözlüdür. İmalar, kinayeler ve anlam kaydırma yoluyla herhangi bir anlam aktarımı hoş karşılanmaz. Onlar için önemli olan, anlamın en kısa, kolay ve yanlış anlamaya meydan vermeyecek şekilde, aktarılmasıdır. İletileri içeriklerine göre değil de gönderildikleri kanallara, gönderiliş tarzlarına göre anlamlandırma eğiliminde olan kültürlerin üyeleri de bu yüzden onları soğuk, espriden yoksun, düz ve sert insanlar olarak değerlendirir. İletişim davranışlarının ikinci işlevi, istemli de olsa istem dışı da olsa sosyal ilişkileri etkilemektir. İnsanlar arasında var olan ilişkileri sürdürmek, geliştirmek ya da kesmek yanında yeni ilişkiler kurmak bu işlevlerden bir tanesidir. Yeni ilişki kurmaya ya da var olanı sürdürmeye yönelik iletişim davranışlarında çoğu zaman ileti içeriğinin bir önemi yoktur. İletişim davranışlarının üçüncü işlevi yararcı işlevdir. Birçok iletişim girişiminde amaç, belirli bir içeriği, olayı ifade etmekten çok, “niyet”i aktarmak, istenilir tepki ve davranış değişikliği gerçekleştirmeye çalışmaktan ibarettir. İletişimin dördüncü işlevi, zihni ve psikolojik süreçlerle ilgili olan öznel ve duygusal işlevidir. Protestanlığın egemen olduğu kültürlerde ve Uzak Doğu kültürlerinde yasaklanmış ve tabulaştırılmış olsa da birçok kültürde iletişimin “duygusal işlev”i etkileşim sürecinde önemli rol oynamaktadır.

Kişisel mekân, bireyin kendinden başka hiç kimsenin girmesine izin vermediği mekândır. Annesi, babası, kardeşleri, eşi ve çocuklarının bile bu mekâna girmesi bireyi rahatsız eder. Bazı kültürlerde bu mekân bireyin bedeni çevresindeki birkaç santimetrelik sınırla belirlenir, bazı kültürlerde ise 50-60 santimetreyi bulabilir. Egemenlik mekânının genişliği de kültürden kültüre değişir. Toplumsal hiyerarşive bireylerin toplum içindeki yerleri egemenlik mekânlarının genişliğini belirleyen önemli etkenlerdir.

İletişimin açıklanmasında ikinci yaklaşım Anlam Yaratma Yaklaşımıdır. Bu yaklaşıma göre, iletişim bir anlamın karşı tarafın zihnine aktarılması durumudur. Dolayısıyla anlık bir şeydir. Okuduğumuz bir metin, dinlediğimiz bir konuşma, izlediğimiz bir film, gördüğümüz bir fotoğraf zihnimizde bir anlam ya da çeşitli anlamlar yaratır.

Etnomerkezcilik terimi ilk kez Amerikalı sosyolog William Graham Sumner (1840- 1910) tarafından kullanılmıştır. Sumner aynı zamanda dünyanın ilk sosyoloji profesörü ve Yale Üniversitesi’nde ilk sosyoloji dersini veren bilim insanıdır. Sumner, 1906 yılında yayımladığı Gelenekler adlı kitabında etnomerkezcilik kavramıyla, emperyalistlerin diğer halklara yönelik tutumlarındaki temel gerekçeyi açıklamaya çalışmıştır. Etnomerkezcilik terimi, farklı etnik gruplar arasındaki ilişkilerle bağlantılı olarak ortaya çıkmasına karşın, günümüzde daha çok farklı kültürlere mensup insanlar arasındaki etkileşim durumlarında taraflardan birinin ya da her iki tarafın takındığı tutumları değerlendirmekte kullanılır. Etnomerkezcilik genel anlamıyla “bireyin, kendi grubunun izlediği yolun diğerlerinden üstün olduğu ya da diğer grupları kendi grubundan aşağı görme düşüncesi” olarak tanımlanır. Terimi, sosyal ve kültür bilimlerindeki güncel kullanılış biçimiyle irdelersek, “etno” bireyin kendi grubundan edindiği “kültürel miras”ı, “merkezcilik” ise her şeyin merkezinde bulunmayı ifade etmektedir. Etnomerkezcilik, bireyin diğer kültürleri kendi kültürel bakış açısından değerlendirmesine yol açar. Birey, kendi kültürünü her şeyin merkezinde görür ve diğer kültürlerden üstün sayar.

Ruh sağlığı işlevi: Kalıp düşünceler ve ön yargılar, bireye genel kategoriler, değerlendirme ölçütleri ve davranış stratejileri sunarak, yaşamı kolaylaştırır ve karmaşık durumlarla baş edilmesini sağlar.

Kültür kavramını ortak sembolik sistem anlayışı ile tanımlamaya çalışanlar kültürel ve normatif sistemleri birbirinden ayırmak gerektiğini savunurlar. Onlara göre, normatif, yani kural koyucu sistem özellikle karar verme ve etkileşim modellerinin incelenmesi için uygundur. Kültür ise sistem merkezlidir ve kararlara temel oluşturan sistemi ifade eder. Başka ifadeyle kültür bir tiyatro oyununda sahne ve dekor ile oyuncuların rollerini kapsarken normatif sistem sadece oyuncuların replikleri ve yönetmenin komutlarından ibarettir.

Kültürel boyutlar kuramı Hollandalı işletme bilimci Geert Hofstede tarafından geliştirilmiştir. Çok uluslu şirketlerde ulusal kültürlerin işletme değerleri ve kültürü
üzerindeki etkilerini araştırmayla işe başlayan Hofstede, bütün kültürlerin karşılaştırılabileceği dört temel boyut olduğunu ileri sürmüş ve kültürleri bu boyutlardaki
yerlerine göre birbiriyle karşılaştırmıştır.

Gezginler, gittikleri ülke ve bölgeleri, karşılaştıkları topluluk ve insanları, kendi kültürü çerçevesinde değerlendirmiş ve anlamaya çalışmıştır. Aralarındaki

bölgesel ve kültürel fark arttıkça, karşılaştıkları toplulukların davranışlarıyla ilgili olarak düştükleri anlama hataları da artmış, böylece, bazen tamamen yanlış

anlamalara dayalı değerlendirmeler yapmışlardır. Kültürel farklılıkların, iletişim davranışlarında somutlaşarak yanlış anlamalara yol açtığı ancak II. Dünya Savaşı

yıllarında iletişim ve kültür alanında çalışan bilim insanlarının dikkatini çekebilmiştir. Ruth Benedict adlı Amerikalı antropolog, Amerika Birleşik Devletleri

Savaş Enformasyon Dairesi için gerçekleştirdiği araştırmalar yoluyla Japonların iletişim davranışlarının onların kültürü ile olan bağlantısını anlamaya çalışmıştır. Bu nedenle Benedict kültürlerarası iletişim alanında ilk bilimsel çalışma yapan bilim insanı olarak kabul edilmelidir.

Dünya üzerindeki bütün toplumlar, onları oluşturan insanlara, hemen hemen aynı kurumlara ve bunlar arasındaki ilişkileri düzenleyen kurallara sahiptir. Onları birbirinden ayıran, bu bireyler ve kurumlar arasındaki bağlantının ve etkileşimin biçimidir. Kültür, insan grupları nın işleyiş şekli ya da yaşam biçimi olarak da tanımlanmaktadır. Kültür, toplumsal yaşamın düzenleme sistemidir.

Kültürün sözsüz bileşenlerini açıklamaya ve iletişim üzerindeki etkilerini ortaya koymak amacıyla geliştirilmiştir. Amerikalı antropolog Edward Twitchell Hall (1914-2009) “primary message systems” (birincil bildirim sistemleri) olarak adlandırdığı insan etkinliklerinin bütün insanlarda ortak olduğunu ileri sürmüştür.

Edward T.Hall kültürün sözsüz bileşenlerini geliştirdiği kuram Enformasyon Sistemleri ile açıklamayı amaçlamıştır.