TMK. m. 6’da bu genel kuralı takiben ispat yükünün
bazı istisnalarının olduğuna işaret edilmiştir.
Bu istisnalar şu şekilde sıralanabilir:
1. Olağan durumun aksinin ispatı, bunu iddia
eden tarafa düşer. Örneğin olağan olan
onsekiz yaşını tamamlamış bir kişinin tam
fiil ehliyetinin olmasıdır. Bu nedenle eğer
söz konusu kişi bir hukuki işlem yaparsa fiil
ehliyetinin var olduğu kabul edilecek, aksini
iddia eden bu iddiasını ispat etmek zorunda
kalacaktır.
2. Herkesçe bilinen vakıaların da ispatına gerek
yoktur. Bunun aksini iddia eden ispatla yükümlüdür.

3. İspat yükünün özel olarak bir kanun hükmü
ile belirlendiği hallerde, ispat yükü bu
özel kanun hükmünde yazılı kimseye düşer.
Örneğin, Borçlar Kanunu hükümleri gereği
haksız fiilde zararı ispat etmek davacıya düşer.
4. Kanun, bazı karineler koyarak o karineye
dayanan tarafı ispat yükünden kurtarmıştır.
Karine, belirli bir olaydan ya da varlığı bilinen
bir olgudan, belirli olmayan bir olay ya
da varlığı bilinmeyen bir olgunun çıkarılması
anlamına gelir. Karineler, fiilî ve kanunî
karineler olmak üzere ikiye ayrılmaktadır.