Sadece, taraflardan birisinin, ispatsız kalan bir vakıanın doğru olduğunu, ‘kanunda belirtilen özel bir şekle riayet ederek’ bildirmesi durumunda, onun bu beyanının “doğru kabul edilmesi” söz konusu olmaktadır. Burada sözü edilen, bir tarafın yemin ile teyit edilen ifadesinin doğru kabul edilmesi (taraf yemini) olup doğrudan ispata ilişkindir. Buna karşılık, Kanun, bazı hallerde, tanık, bilirkişi ve tercüman gibi üçüncü kişileri, yapacakları açıklamalarda doğru söylemeye sevk etmek amacıyla da, bu kişilere yemin verdirilmesini öngörmektedir. Bu (ikinci) durumda yeminden beklenen, sadece ilgili kişiyi doğru söylemeye yönlendirmekten ibaret olup; o kişinin (örneğin tanığın) yemin teyidi altındaki açıklamalarına doğruluk değerinin atfedilmesi söz konusu değildir.