Geçici hukukî koruma, asıl (dava ile talep edilen) hukukî korunmanın sağlanmasını ve icra edilmesini güvence altına alan tedbirlerin genel adıdır. Geçici hukukî koruma tedbirleri kapsamında ihtiyatî tedbir, ihtiyatî haciz, delil tespiti gibi Hukuk Muhakemeleri Kanunu ve İcra İflâs Kanununda düzenlenen tedbirler yanında, diğer özel ve genel kanunlarda yer alan birçok farklı tedbir bulunmaktadır. Örneğin, boşanma davasında eşlere ve çocuklara tedbir nafakası ödenmesine karar verilmesi (TMK m. 169); 4320 sayılı Ailenin Korunmasına Dair Kanun hükümleri kapsamında aile bireylerinden birinin diğerlerine şiddet uygulaması halinde, o kişinin diğerlerinin oturduğu ev veya işyerine yaklaşmasının yasaklanması (AKDK m. 1, ) veya Türk Medenî Kanunu gereğince, taşınmaz mal üzerindeki çekişmeli hakların korunması için açılan davalarda tapu kütüğüne şerh verilmesi (TMK m. 1010) veya bazı durumlarda taşınmazın tapu kaydına geçici tescil şerhi konulması (TMK m. 1011) gibi farklı geçici hukukî koruma tedbirleri sözkonusu olabilir.