Osmanlı İmparatorluğu döneminde planlama ve imarla ilgili olarak yürürlüğe giren yasa ve yönetmelikler incelendiğinde mevzuatın, modern kent planlamasının geçmişte oluşan kentsel dokuları tasfiye edici nitelikte olduğu gözlenmektedir. Tasfiye edici bu uygulamalar, imar faaliyetlerinden çok, İmparatorluğun birçok kentinde ortaya çıkan yangınlarca gerçekleştirilmiştir. Yangınlar ve depremler kentin mevcut dokusunun büyük oranda harap olmasına yol açtığından, modernleşmeye karşıt görüşlere rağmen uygulamaları kolaylaştırmıştır (Ergin, 1938: 40). Bu yangınların sonucunda, yangına maruz kalan alanın yollarının genişletilmesi, binaların kâgir binalara dönüştürülmesi için bir Islahat-ı Turuk Komisyonu kurulmuş ve yangın geçiren bölgelerin mevzi planları hazırlanmıştır.