Schopenhauer trajediyi en üstün sanat türlerinden biri olarak kabul eder. Ona göre trajedi, şiiri ya da şiirselliği yapısında barındırmanın yanı sıra insan yaşamının gerçek görünümüne, dramatik bir biçimde anlatılan "dile gelmez acıya" insanlığın çığlığına, kötülüğün yengisine, "haklı ve suçsuz olanın geri alınamaz düşüşüne" tanıklık etmemizi sağlayan bir sanattır. Buna karşın trajedi en yüksek sanat dalı değildir. Schopenhauer’a göre tüm sanatların en yükseği müziktir. C¸ünkü müzik bir ideayı ya da ideaları, istencin dolaysız nesnelleşmesini sergilemez. İstencin kendisini, kendinde-şeyin iç doğasını sergiler. Bu yüzden insan müzik dinlerken görüngülerin altında yatan asıl gerçekliğin bir bildirilişini alır. Bu gerçekliği istencin baskısından uzak, nesnel ve çıkarsız bir tutum içerisinde sezinler. Her şeye karşın estetik seyredişin gücü istencin tiranlığından geçici ya da kısa süreli bir kaçıştan fazlasına yetmez.