Hooper Greenhill (1994) müzelerdeki eğitim çalışmalarının, iki ana iletişim yöntemi aracılığıyla yerine getirildiğini vurgular: Kitle iletişimi/uzaktan öğrenme ve kişiler arası iletişim/yüz yüze öğrenme. Müzeler sergiler, filmler, videolar, ödünç hizmetleri, gezici müzeler, öğretmen paketleri ve yayınlar vb. uzaktan öğrenme araçlarını kuruluşlarından beri kullanmaktadırlar. Kitle izleyicisi çok sayıda kişiden oluşur, mesajlar müze tarafından tanımlanarak yediden yetmişe herkese hitaben oluşturulur, alıcının bireysel ihtiyaçları göz önünde tutulmaz. İzleyiciler pasiftir, aralarında bir iletişim yoktur. Müzeler yaş grubuna göre, rehberli gezi, drama, çizim yapma, galeri konuşmaları, atölye çalışmaları, sanat çalışmaları vb. yüz yüze öğrenme yöntemlerini de kullanmaktadırlar.