Tanzimat devrinin ilk yıllarında işçiler tarafından bir takım eylemler gerçekleştirilmişse
de bunlar sınıf bilinciyle ve örgütlü bir biçimde gerçekleştirilmiş işçi hareketleri
değildi.

Günümüzde Bulgaristan sınırları içinde kalan Plevne’de 1838’de aba dokuma fabrikasındaki makinelere ve Samakov’da 1851’de kurulmuş olan mekanik
bir tekstil tarağına karşı, işsiz kalma endişesiyle işçiler tarafından girişilen eylemler,
makine kırıcılık kapsamında değerlendirilmesi gereken türden hareketlerdi.

1861’de Bursa’da mezarlık üzerine kurulmuş olan bir fabrikanın yakılması türünden
eylemler ise iş hayatından çok dini ve toplumsal değerlere aykırı bir girişimin
cezalandırılmasından ibaretti.

1845’te yürürlüğe konan Polis Nizamnamesi özellikle vurgulanır ve 12. maddesinde yer alan ve amelelerin iş bırakmasını veya aksatmasını yasaklayan maddeden hareketle, 1845 öncesinde işçi hareketlerinin çalışma hayatını ve genel asayişi etkileyecek düzeye geldiği iddia edilir.

Beyoğlu Telgrafhanesi işçilerinin Şubat 1872’de gerçekleştirdikleri iş bırakma eylemi,
nitelikleri bakımından gerçek anlamda ilk grev olarak kabul edilmektedir.