19. Yüzyılın son çeyreğinde; devletin hangi siyasi dinamiklerden güç alarak çağdaş normları yakalayacağı, yüzünü Doğu’ya mı yoksa Batı’ya mı dönmesinin yararlı olacağı ve toplumda birlik ve beraberliğin nasıl sağlanacağı tartışılırken; İslâmcılık diğerlerine göre daha ağır bastı. II. Abdülhamid’in İslâmcılık söylemini kullanması bu sonuçta etkili oldu. Islâmcılık ideolojisine dış politik misyon ve hedeflerin de eklenmesiyle Panislamizm adı verilen yeni bir politik çizgi ortaya çıktı. Panislâmizm (İttihâd-ı Islâm) imparatorluğun eski güçlü günlerine dönmesi konusunda yeni bir umut oldu.