Babıâli’nin ortaya çıkmasına kadar klasik dönemde Osmanlı Devleti’nin yabancı ülkelere göre son derece güçlü olmasının bir sonucu olarak diplomasiye fazla ihtiyaç hissetmemesi bürokrasinin bu kanadının fazla bir gelişme göstermemesine neden olmuştur. Bürokrasi açısından dışişlerinin en ayrıcalıklı işi olan name yazılması diplomasi lisanını bilen ve inşa kabiliyeti ileri seviyede olan, henüz yeni sınıf haline gelmiş olan kalemiye mesleğinin zirvesindeki nişancının görev sahasındayken, XVI. yüzyılın ikinci yarısından başlayarak bu işin reisülküttablara verilmeye başlandığı görülmektedir.