Osmanlı Devletinin göçebelere ilişkin genel politikası, onları iskân etmek olmuştur. Özellikle 17. Yüzyılın sonlarından itibaren başlayan ve 18. Yüzyıl boyunca yürütülen aşiretleri iskân siyaseti, kırsal kesimin yerleşim yapısının güçlendirilmesi bakımından önemlidir. Savaşlar ve iç güvensizlik sebebiyle azalan ziraî üretimi arttırmak, boş ve harap kalan yerleri şenlendirmek. Bunun yanında kendileri bir güvensizlik unsuru olan konar-göçerlerin bu durumuna bir son vermek için bazı Türk, Kürt ve Arap aşiretlerini Rakka, Halep ve Anadolu eyaletlerine; Adana, Bozok, Hama ve Humus sancaklarına iskân için teşebbüsü buna örnek gösterilebilir.