Sürgün, Osmanlı Devletinde bir iskân yöntemi olarak devlet eli ile bir başka bölgeye yerleştirilme anlamında kullanılan bir tabirdir. Sürgün emri kişi veya grup sahip olduğu bütün mal varlığı ile devletin kendisine tahsis ettiği bölgede, ehl-i ziraatten ise üretim için gerekli arazi ehl-i zanaatten ise üretim hakkı ve araç-gereç ile iskân olunurdu.