İstanbul’daki sokak yiyecek satıcılarını renkli bir dille anlatan Reşat Ekrem Koçu “ayak esnafı” olarak nitelenen seyyar satıcıları, şehrin gündelik hayatının tuzu biberi olarak tanımlar. Koçu’ya göre seyyar satıcılık Anadolu’dan veya imparatorluğun diğer vilayetlerinden İstanbul’a para kazanmak için gelen bekâr erkeklerin ekmek kapısını oluşturmuştur. 19. yüzyıl sonlarına ait seyahatnameler ve anı kitaplarında yer alan bilgilere göre her seyyar yiyecek satıcı grubu ağırlıklı olarak Karamanlı, Arnavut, Rum, Ermeni, Türk gibi farklı cemaatlerden oluşurdu.