Meyvelerin dışında gelincik, gül gibi çiçeklerin şerbeti de yaygındı. Hatta Isparta ve civarında gül yetiştiriciliğinin yaygınlığı da buna bağlanmaktadır. Bazı çiçekler ise şerbetlere koku ve renk katmakta kullanılırdı. Ayrıca çeşitli yörelerdeki endemik bitki kökleri, ağaç kabukları, yaprakları ve hatta tohumları birtakım işlemlerden geçirilip katkı maddeleriyle zenginleştirilerek birbirinden nefis şerbetler meydana getirilmiştir. Antep’te yapılan meyankökü şerbeti bunlardan birisidir: Meyankökü iyice yıkandıktan sonra bir kütük üzerinde tokmakla ezilir, salın içerisine konup üzerine su doldurulur, bu halde iki gün bekletilerek kökün tadının suya geçmesi sağlanırdı. Suyun rengi meyankökünün oranına göre değişir; kök çoksa kahverengi ile kırmızı arası, az ise daha açık bir renk alırdı. Ama koyu olanı daha muteberdi. Evliya Çelebi yaygın bilinen şerbetlerin dışında onlarca türden bahseder ki, Arnavud Kasım şerbeti, Atina balı şerbeti, tarçınlı hacı şerbeti, fışfış şerbeti, mübtecil şerbeti, şeker şerbeti, tiryaki şerbeti gibi birbirinden farklı yöreleri ve damak tatlarını çağrıştıran türler bunlardan birkaçıdır. Öte yandan tatlandırıcı olarak şerbetin içerisine tercihe ve imkânlara göre çeşitli şeker türleri ve reçeller de katılırdı. Örneğin, kış şerbetinde salep şekeri, Ramazan şerbetinde portakal reçeli kullanılırdı.