Hayvansal gıdalar olan et, süt ve süt ürünleri Batı’da 16. yüzyıldaki reform hareketlerinden sonra yaygınlaşırken, hayvanları sadece eti için besleyen Çinliler ve Uzak Doğu halkları süt ve süt ürünlerinin tüketimine asırlarca uzak kalmışlardır. Türklerin geleneksel geçim kaynaklarına damgasını vurmuş büyük ve küçükbaş hayvan besiciliğinin ürünü olan süt, Hunlardan günümüze tadı ve önemi eskimeyen besin maddelerinin başında yer alır. Türk kültüründe renginden dolayı süt, yoğurt ve ayran üçlüsü “ağartı” olarak adlandırılmış ve bu üçünden en az birisinin tüketilmesi hayatî derecede önemsenmiştir. 11. yüzyılda yaşamış olan Kaşgarlı Mahmud’un Divânü Lügat’it-Türk’ünde geçen, “Su içmeyene süt ver” atasözü, Ortaçağ Türklerinde bu maddenin önemini vurgulamaktadır. Orta Asya, Balkanlar ve Anadolu mutfak kültürlerinin birleştiği Osmanlı mutfağında, süt ve süt ürünleri çok geniş bir yelpazede kullanılmıştır. Doğumundan itibaren insan hayatının her aşamasında vitamin yükleyici olarak içilen süt, kaynatılarak sıcak tüketilmesinin yanında, bazı hamur işleri, yemek ve içeceklerin temel malzemesini de oluşturmuştur. Yeni doğum yapan anneye, kaybettiği gücünü ve enerjisini geri toplaması için komşuları ve akrabaları tarafından pelte ve süt götürülmesi âdet hükmüne girmişti. Saray ve halk mutfağında sayısız yoğurtlu yemek ve sütlü tatlı çeşidi bulunmaktaydı. Beslenme kültürünün vazgeçilmez parçaları olan peynir, yağ, kaymak gibi gıda maddelerinin özünü oluştururken, yoğurt ve bundan elde edilen ayran, Türklere özgü besin kaynakları olarak öne çıkmıştır. Kahvaltı âdetiyle tanışmadan önce aile bireyleri, sofraya konulan kâse veya benzeri derin kaplar içerisindeki sütü kaşıklarla içmekte idiler. Osmanlı döneminde İstanbulluların süt ihtiyacı şehir içindeki üreticilerden veya Galata, Üsküdar, Silivri, Çatalca ve Beykoz gibi yakın kasaba ve şehirlerden sağlanmaktaydı.